«Δεν έχεις το δικαίωμα
να σκέφτεσαι αλλιώς ή παραπέρα
υπάρχει κίνδυνος να πλανηθείς!
Δεν έχεις το δικαίωμα
να έχεις μεγαλώσει αλλού
ούτε να αγαπάς τον τόπο σου
υπάρχει κίνδυνος να θες να φύγεις!
Δεν έχεις το δικαίωμα
να μην μοιάζεις με τους άλλους
και να μην θες να εξομοιωθείς
μας εκθέτεις!
Δεν έχεις το δικαίωμα
να κάνεις λάθος
συγχώρεση δεν δικαιούσαι.
Δεν μπορείς να έχεις αγαπημένη μουσική
να διαβάζεις ποίηση, λογοτεχνία, να πηγαίνεις θέατρο
δεν μπορείς να αγαπάς άλλα πράγματα
θα πρέπει να τα αγαπήσω μαζί σου
ή νιώθω κόμπλεξ, πώς να στο πω;
Δεν έχεις το δικαίωμα
να κλαις για πόνους αλλονών
ούτε για τα δέντρα που πέφτουν
Είσαι φυσιολάτρης!
Είσαι αριστερή, αναρχική!
Είσαι δήθεν!
Δεν μπορείς να λες πως τίποτα από αυτά δεν είσαι!
Δεν μπορείς να λες πως τίποτα δεν είσαι.
Η εξυπνάδα και η ζωντάνια σου είναι ποσά ανάλογα της ανασφάλειας μου.
Μα πώς από την εξυπνάδα σου πέρασε απαρατήρητη η ανασφάλεια μου;
Μου έδειξες πολλή εμπιστοσύνη, πιο πολύ...
Δεν ταιριάζουμε, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε...
Τέλος! Τέλος, είπα! Είπα: Τέλος!»
Μπήκα στο κόπο να γράψω όσα θα ήθελες να μου πεις πριν φύγεις. Με κάποια εμπάθεια, δεν το κρύβω. Γράμμα που ταχυδρόμησα. Χωρίς αποστολέα. Θα το παραλάβω σε μερικές ημέρες. Θα καταλάβω από ποιον είναι. Θα σε συμπονέσω. Κάποια μέρα θα γίνεις και εσύ δυνατός. Κάποια μέρα θα φανερώσεις και εσύ τις πληγές σου στον εαυτό σου και σε αυτόν που αγαπάς. Όσο για ‘μένα; Ίσως κάποτε καταλάβω γιατί έχω γεννηθεί.
Ο εμφύλιος εξακολουθεί να έχει τα θύματά του, γιατί θα θυμάσαι πως πλήρωναν με το ίδιο νόμισμα και αυτοί που είχαν την ρετσινιά πως ανήκουν κάπου, άσχετα αν οι ίδιοι ουδέποτε είχαν θελήσει να εμπλακούν. Δεν μπορείς να έχεις άποψη ή σκέψη, ανήκεις κάπου... Είσαι απ’ τους άλλους, τους εχθρούς...
Έχεις δει μαγαζιά που έχουν κλείσει; Η ταμπέλα τους έχει μείνει εκεί. Σκονισμένη, σκουριασμένη, να γέρνει από τη μια πλευρά «Καφενείον η συνάντησις». Το καφενείο έπαψε να λειτουργεί, η ταμπέλα όμως είναι εκεί να δηλώνει πως κάποτε υπήρξε. Οι ταμπέλες φεύγουν δύσκολα, το ίδιο αγνοούνται οι πληγές...
Όμως, θα πρέπει να ξέρεις, πως ο καφετζής δεν έκατσε να κλάψει το καφενεδάκι του. Λίγο μόνο. Μετά ταξίδεψε. Γύρισε όλον τον κόσμο. Γνώρισε όλον τον κόσμο. Από όπου περάσεις, πες το όνομά του και θα σου πουν να του πας τα χαιρετίσματά τους. Δεν έμεινε να κλαίει το καφενεδάκι του. Όταν θα γυρίσει θα ανοίξει ένα άλλο. Θα έχει γίνει πλούσιος. Πλούσιος από εμπειρίες, γνώσεις και διαισθητικότητα. Θα εκτιμηθεί θα δεις.
Ευχαριστώ!
Καλό ταξίδι!
Αντίο!
