Στα παιδιά του τριθέσιου δημοτικού άρεσε το σχολείο. Δεν βρίσκεις εύκολα παιδιά να μην γκρινιάζουν για το σχολείο. Eκείνα όμως είχαν τα διαλείμματα. Όλοι έχουν διαλείμματα, μα αυτά έπαιζαν όλα μαζί κρυφτοκυνηγητό, ποδόσφαιρο ή τζαμί. Χωρίζονταν αγόρια-κορίτσια συνήθως, αλλιώς δύο αρχηγοί μοίραζαν δύο ομάδες. Οι δάσκαλοι το πρώτο και το τρίτο διάλειμμα τα είχαν ενώσει για να μην διακόπτουν το παθιασμένο παιχνίδι τους. Έτσι είχε μεγαλύτερη διάρκεια το πρώτο διάλειμμα, δεν είχαν όμως τρίτο. Είχαν και ένα δεύτερο διάλειμμα, στο οποίο συνέχιζαν με την ίδια ορμή το παιχνίδι, που πρώτα είχε διακόψει το κουδούνι στο χέρι του δασκάλου και διευθυντή ταυτόχρονα.
Με το χτύπημά του, μια ουρά παιδιών σχηματιζόταν στην βρύση μπροστά απ’ το σχολείο. Μετά το ολοκληρωτικό δόσιμο στο τρέξιμο για την ομάδα, η δίψα ήταν άμεσο αποτέλεσμα. Το νερό πιο νόστιμο από ποτέ. Όλα τα πότιζε η ίδια βρύση.
Έπειτα στο μάθημα τα παιδιά είχαν μια άλλη ζωντάνια και μια πληρότητα. Γνώριζαν πως τώρα είναι η ώρα του μαθήματος, περίμεναν το επόμενο διάλειμμα, μα αυτό δεν τα εμπόδιζε απ’ το συμμετέχουν σ’ αυτό.
Παιδιά επαρχίας, άλλα είχαν υπόβαθρο και βοήθεια από το σπίτι, ενώ άλλα πίστευαν ότι ποτέ δεν θα τα καταφέρουν, όση διάθεση κι αν διέθεταν οι δάσκαλοι. Κάποια τελείωσαν το γυμνάσιο, κάποια το τεχνικό λύκειο και κάποια πήραν πτυχίο και έκαναν μεταπτυχιακό. Παρόλο αυτά δεν χάλασαν ποτέ αυτό που τους ένωνε όλους μαζί, τους συμπαίχτες, στα διαλείμματα του σχολείου, που άλλους τους πήγε εδώ κι άλλους μακρύτερα στα χαρτιά... όχι απαραίτητα και στη ζωή.
