Τελευταίο αφιερωμένο

2014-01-30 16:30

Ήταν μια καταραμένη ημέρα, τέλη Φλεβάρη

αξημέρωτη να είχε μείνει

να ‘ταν 29 σε έτος όχι δίσεκτο.

Και με είδε, λέει, τρεις φορές

και του κόπηκαν, λέει, τα πόδια

και έψαχνε τον τρόπο να με γνωρίσει

το κορίτσι των ονείρων του, λέει.

Σαν όλα τα όνειρα τέλειωσε κι αυτό.

Με κολάκευε, με γοήτευε

πόσο ερωτευμένος ήταν μαζί μου

μα με φόβιζε κιόλας.

Ε, λίγο φοβήθηκα

Σε λόγια ανθρώπου πίστευε τα μισά

σε ερωτευμένου, τίποτα!

Να ‘χα πεθάνει πριν από τα γενέθλια μου

Να ‘χα πεθάνει πριν το τέλος του καλοκαιριού

του προηγούμενου, αυτού, του επόμενου.

Μετάνιωσα για όλη την προηγούμενη ζωή μου

ό,τι είχα δεχθεί, ό,τι είχα επιλέξει, ό,τι είχα αποφύγει

ακούμπησα το μηδέν

ένιωσα τυφλή, κουφή, άλαλη

ένας κόκκος άμμου, που θα ‘θελε

να μην είναι ούτε καν αυτό.

Και τότε, πριν σε γνωρίσω, ένιωθα μοναξιά

μα τότε είχα τουλάχιστον όνειρα και προηγούμενη ζωή χτισμένη.

Κι ελπίδες, α ναι, γράψ’ το κι αυτό, κι ελπίδες

δεν είχαν γκρεμοτσακιστεί.

Και εσύ λες: «Δοκιμάσαμε και αποτύχαμε»

«μάθαμε πολλά, βγήκαμε κερδισμένοι»

«Δεν ήταν θέλημα Θεού»

Παραμύθια!

Ξέρω, δεν είχες άλλη επιλογή

όμως αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω

είναι γιατί σου φάνηκε πιο εύκολο να μας σκοτώσεις

απ’ το να μ’ αγαπήσεις;

Ανάμεσα στα δύο είχες να επιλέξεις.

 

Θα ξημερώσει καινούργια ημέρα

με νέα όνειρα κι ελπίδες.

Θα ζήσουμε κι άλλα καλοκαίρια

στα Χανιά, στην Σαμοθράκη και στον Μακρύ Γιαλό

τουλάχιστον ξέρω πως ένας έρωτας μου θα κρατήσει για πάντα

αυτός με την θάλασσα.

Χιλιοειπομένη υπομονή.