σημειώσεις του '16

Παρά το τίποτα... ζωγραφική κόντρα στο τίποτα στον άδειο καμβά, στο λευκό. (επί το έργο «αποκατάσταση»)

Λέμε συχνά ο "νοών νοείτω" , ποτέ ο "έχων συναίσθηση συναισθάνεται". Με λογική κρίνονται τα αισθήματα μας και αποφαίνονται: Έχεις το δικαίωμα να νιώθεις έτσι ή δεν το έχεις... Έτσι ξέρουμε και εμείς πότε η αίσθηση μας είναι σωστή και πότε όχι... Πότε δικαιούμαστε συγχώρεση για τα λάθη μας και πότε όχι...

Έχει και η φιλία ψυχή κι άμα πεθάνει, ένα μνημόσυνο της το χρωστάμε. Μόνο που δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία. Πότε έπαψε ο ένας να αναζητά την παρουσία του άλλου, πότε έπαψε ο ένας να νοιάζεται τον άλλο, πότε την έφαγαν οι μέριμνες; Είναι η μέρα της τραγωδίας ή πολύ πριν; Τέλος πάντων η συγγένεια εξ αίματος είναι πιο δυνατή... Είναι περίεργο να μην μπορείς να καταλάβεις τον άλλο, ενώ υπήρξες στην ίδια θέση, γιατί τώρα πρόκειται για την αδερφή σου... Δεν φταις εσύ, ούτε αυτή, ίσως εγώ, ίσως κανείς. Εγώ, η λογική το λέει, έχω άδικο να πικραίνομαι. «Έχει περάσει τόσος χρόνος» « Κάποτε θα γινόταν κι αυτό» λόγια της αδερφής μου, εξ αίματος... Η λογική υπερισχύει της συναίσθησης του άλλου...  Όλα είναι πολύ απλά. Φταίει η ζωή, η ζωή που μας στριμώχνει έτσι. Έχω πεθάνει αρκετές φορές για να πω πως δεν αντέχω άλλο.

Η θάλασσα σας είναι κλειστή. Έχει απέναντι στεριά. Εγώ είμαι του ανοιχτού ορίζοντα.

Ήτανε κεράσι, το κοτσάνι του φθάρηκε από την ξηρασία, δεν έμεινε παρά μια κλωστή να το κρατά με την ελπίδα να δοθεί πάλι νερό να αναζωογονηθεί. Το χέρι που έσπασε την κλωστή, δεν ήταν η αιτία του τέλους, ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα...

O κουβάς που πέφτει στο πηγάδι, να βγάλει το νερό.

Τώρα πιστεύω στο Θεό, που ‘ναι καλά κρυμμένος πίσω από το μπλε του.

• Ω, πολύ καλημέρα σας! Τι μου κάνετε;
• Προσπαθώ να μην μετράω την απόκλιση της ζωής από τα όνειρα μου.

Το ξέρω, πως δεν μπορώ να περιμένω άλλη έκπληξη, από το να έρθουν οι γονείς μου... Κι έχω κλείσει τα είκοσι τέσσερα και είμαι πολλή κουρασμένη.

Υπάρχει πάντα ένας θάνατος κρυμμένος στην τσέπη της άνοιξης.

Θα ξαναγαπήσει λέει το όνομα μου σε πρόσωπο άλλης. Θα την πει όπως έλεγε εμένα; και βγαλμένη από παραμύθι και πριγκίπισσα και γοργόνα και κορωνίδα της καρδιάς του. Θα έρθει ίσως η στιγμή να πει και σ’ αυτήν πως θα είναι δυστυχισμένος μαζί της. Θα την φτύσει κι αυτήν; Θα την αναγκάσει να ακολουθήσει τις συνήθειες του, να υιοθετήσει τις απόψεις του, να την κάνει ομοίωμα του;

Πώς άλλαξαν οι φίλες μου μετά την σχέση τους, ώστε να την κρατήσουν; Έτσι με ξέχασαν. Ανθρώπινες σχέσεις βαλσάμι και μαχαίρι.

Ε, κι αν δεν είμαστε καλά, η ποίηση το ξέρει....

Εδώ που τα λέμε μια ψυχολόγο την χρειαζόταν. Αυτή έμπλεξε, εγώ γιατί να στεναχωριέμαι;

Κόντρα στον άλλο βρίσκεις τον εαυτό σου. Ή το ανάστροφο κόντρα στον άλλο χάνεις τον εαυτό σου, ή το αντίστροφο κόντρα στον εαυτό σου βρίσκεις τον άλλο.

Δεν είναι περίεργο μόνο που  ο φονιάς επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, είναι ότι επιστρέφει και το θύμα.

Τόσο ανίκανη πρωτοβουλίας, τόσο παράλυτη. Ο πόνος πρέπει να με στριμώξει για να αντιδράσω, να κινηθώ προς τα εκεί που θέλω...

Εγώ ήμουν μαλακισμένη και έμενα μαζί του, αυτή μπορεί να μην είναι. Ανάξιος!

Το κατά αδύναμην.

Όπως οι μύξες που απορείς που χώρεσαν όλες μέσα στην μύτη, έτσι και το ψέμα στην ζωή.

Σαρκοφάγο φυτό με έφαγε και με κατέβασε στην γη να βρω το μυστικό.

Η ζωή τ' ανθρώπου είναι κυπαρίσσι. Κορμός του είναι το παρελθόν του. Σταθερό, δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που μεγαλώσαμε ούτε να απομακρυνθούμε πολύ από ο,τι γαλουχηθήκαμε. Κανένα δεντρό δεν έχει ίδιο κορμό με κάποιο άλλο. Δεν έχει ρίζες στον ίδιο τόπο, μεταξύ τους υπάρχει απόσταση. Τα κλαδιά τους όμως λυγάνε, μπορούνε να γείρουν, προς το άλλο κυπαρίσσι, που κι αυτό θα θέλει να γείρει προς αυτό, να αγκαλιαστούν, να συνεχίσουνε μαζί την πορεία προς τον ουρανό. Διαφορετικοί κορμοί, ίδια πορεία.

Ο εγωκεντρισμός μου είναι ο αντίζηλος σου.

Η άνοιξη ήρθε στα κόκκινα τριαντάφυλλα της γιαγιάς, που τα έκοψε με ψαλίδι και ευλάβεια. Έπειτα επέστρεψε στην πόλη, φέρνοντας τα μαζί της.

Ακόμα κι αν ζητήσω έναν οιωνό για να δράσω ή όχι, δεν θα ξέρω αν ήταν τυχαίο ή όχι. Σκατά στους οιωνούς. Σκατά στις αποφάσεις και στην παλιαγάπη, που δεν έρχεται ποτέ!

Η θάλασσα μάνα μου, τα δάκρυα σύντροφος μου.

Σου ζητώ να με ερωτευτείς. Σε ικετεύω! Παρακαλώ την καρδιά σου να χτυπάει γοργά σαν με βλέπει και τα μάτια σου να αναζητούν την εικόνα μου. Το μυαλό σου να ‘χει γίνει σκηνή μου και τα χέρια σου να ζητούν την αφή μου. Τα όνειρά σου να με περιλαμβάνουν κι όσα με θυμίζουν να σε καταβάλουν.

Σήμερα άκουσα να μιλούν δυο τύποι γυναικών άνω των εξήντα. Την πρώτη ήθελα να την αποκλείσω από το ακουστικό μου πεδίο, ενώ η δεύτερη έκανε την τρίχα μου να σηκωθεί. Η πρώτη καθόταν στην στάση του οασθ δίπλα μου, βαριόμουν να σηκωθώ να πάω πιο πέρα να μην την ακούω, έλεγε στην κυρία δίπλα της τι κάνει, πως προσέχει τα εγγόνια της, πως μαγειρεύει, πως την θεωρούν δεδομένη και αν την χάσουν θα καταλάβουν την αξία της...

Η δεύτερη ήταν όρθια δίπλα μου μέσα στο αστικό. Κάποια στιγμή την χαιρέτησε μια άλλη κυρία. Χάρηκε που την είδε, είχαν καιρό να ειδωθούν. Ακολούθησαν τα γνωστά "τι κάνεις"... Για να μην πολυλογώ, η κυρία επέστρεφε από την δουλειά, 9.30 π.μ. η ώρα, πρόσεχε ηλικιωμένο και εκείνη την μέρα θα είχε ρεπό. Η άλλη κυρία την ρώτησε τι έγινε τελικά με την σύνταξη, εκείνη της είπε ότι για λίγους μήνες δεν πρόλαβε τις ευνοϊκές συνθήκες και δεν τα κατάφερε. Είπε κάτι για 67. Δεν κατάλαβα καλά. Η φωνή της δεν είχε ίχνος μιζέριας ή παραπόνου, αντίθετα ήταν λες και δόξαζε Θεό. Σήκωσα τα μάτια μου στο πρόσωπο της, πέρα από το χαμόγελο, είχε ένα καθαρό βλέμμα. Εκεί ήταν που ένιωσα την τρίχα μου να έχει σηκωθεί. Ήθελα να την αγκαλιάσω. Τέλος, αφού είπε πως κατεβαίνει στην επόμενη στάση, η κυρία, που συνομιλούσε μαζί της, την ρώτησε πώς και κατεβαίνει εκεί, αφού μένει πολλές στάσεις αργότερα, τότε αποκάλυψε πως μαγειρεύει για έναν ακόμα ηλικιωμένο και θα πάει πρώτα εκεί. διαδρομή 30. 15.6.16

Υπάρχουν άνθρωποι που για να σε υπολογίσουν, πρέπει να τους γκρινιάζεις, να τους επιβάλεις αυτό που θέλεις, για να γίνει έστω μια φορά το δικό σου, πρέπει να τους δόσεις να καταλάβουν πως αν δυσαρεστηθείς, θα σταματήσεις να τους μιλάς.... Για φαντάσου τέτοιοι άνθρωποι να θέλουν να λέγονται φίλοι σου... Γνωστοί μας γίνονται φίλοι και φίλοι γίνονται απλοί γνωστοί μας, γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να το αποδεχθούμε; Bαρή.

Προσπαθώ να ισορροπήσω τον εαυτό μου μέσα στους άλλους. Προσπαθώ να ισορροπήσω τους άλλους μέσα στον εαυτό μου.

Απαιτώ σεβασμό από τον ελεγκτή στο λεωφορείο, Απαιτώ σεβασμό από τον καθηγητή στην σχολή, απαιτώ σεβασμό από τον ιερέα στην εκκλησία, Απαιτώ σεβασμό από τους φίλους μου, τους συγγενείς και την οικογένεια μου. Απαιτώ τον σεβασμό κι ας έχω συναίσθηση πως και το πρόσωπό μου ακόμα τα σκουλήκια θα το φάνε.

Μπήκα στην θάλασσα και άφησα είκοσι χρόνια. Βγήκα στην στεριά και βιάστηκαν να μου τα ξαναφορτώσουν...

Μας δώσανε την ζωή και την δεχθήκαμε χωρίς να ξέρουμε τι είναι αυτό, τι μας περιμένει. Μας δώσανε τις αρχές, τις απόψεις τους, τον τρόπο ζωής τους, όλα αλάνθαστα. Μας παρέλυσαν, μας ευνούχισαν και δεν το πήραμε χαμπάρι. Ένα «όχι ευχαριστώ» δεν ξέραμε να πούμε! Κι αν φέραμε καμιά φορά αντίρρηση, βρήκαν τον τρόπο να μας καταφέρουν.

Αφού πονάω που πονάω, λέω να σταματήσω να τρώω, για να αρχίσω να πεινάω. Να δω στο τέλος ποιο θα υπερισχύσει.

Το φουστάνι εκεί μπορεί να ανεμίζει, εδώ όμως ο αέρας δεν φτάνει. Το δικό σας το κορμί μπορεί να ιδρώνει, στους καθιστούς όμως εδώ, που σας κοιτούν, κουνιέται μόνο το σαγόνι. Ο χορός δεν είναι για να βλέπεται, στον κύκλο να πιαστείς.

Βλέπω μπροστά, στρέφω το βλέμμα προς τα πίσω και μπροστά.

Η είσοδος στα μνημεία σημαίνει και περιορισμό των αριθμών επισκέψεων του ατόμου στην μονάδα.

Μου είπαν πως βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου. Με έχουν διαβεβαιώσει. Άλλη απόδειξη δεν έχω.

Χέστα όλα! Ένα ευχαριστώ της ζωής της το χρωστάω. Κατάργησε όλες τις αρχές μου, με πέταξε έξω από τις συμβάσεις, από τους ονειροπόλους μετεωρισμούς μου, με έφερε ξυστά στον θάνατο, μπας και ξεκινήσω να ζω, μπας και ανακαλύψω μόνη μου καμιά αλήθεια, που δεν μου την πρόσφεραν άλλοι από το ψυγείο, μπας και γίνω λίγο γνήσια εγώ.

Όταν κοιτάς από ψηλά ανθρώπους, βλέπεις ανθρώπους με προοπτική. Όταν κοιτάς από χαμηλά ανθρώπους, βλέπεις ανθρώπους με προοπτική.

Κι αν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, τις ίδιες μαλακίες θα έχω κάνει. Αν όχι, τότε το μόνο που μπορεί να ‘χουν να μου ζηλέψουν οι άλλες εκδοχές, είναι η σχέση που έχω με την ζωγραφική, την ποίηση, την θάλασσα και τα δέντρα. Όλα σιωπηλά. Όμως δεν μπορεί. Στα άλλα, παράλληλα σύμπαντα, η μάνα μου, δεν θα με έχει συλλάβει, δεν θα με έχει κρατήσει, ή εγώ θα έχω αυτοκτονήσει.

Γιατί δεν είναι μια παράσταση, όπου οι θεατές θα λάβουν θέση, θα περιμένουν λίγη ώρα, τα φώτα θα σβήσουν για λίγο, για πολύ, για πάρα πολύ, μια ώρα, δυο. Να κλείσουν τα μάτια, να δει ο καθένας ό,τι θέλει, να σκεφτεί, να χαθεί, να σταματήσει να σκέφτεται, να σταματήσει λίγο γενικά. Θα επιτρέπεται να γείρουν το κεφάλι στον ώμο του διπλανού, να ακουμπήσουν το χέρι του, τις σιωπές τους σιωπές. Άλλωστε γιατί να μην θεωρήσουμε το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του σκηνικού το ανοιχτό παράθυρο της αίθουσας, από το οποίο φαίνεται το σκοτάδι της νύχτας, μπαίνει ο έξω αέρας και φαίνεται ένα φυτό, που έτυχε, να πέφτει.

Πήρα την ζωή στα σοβαρά και με εκδικήθηκε. Ιώβ.

Προνοητικότητα. Θα πάω στην θάλασσα. Θα ξαναγεννηθώ και μετά θα αυτοκτονήσω. Στα λόγια τουλάχιστον.

Αναρωτιόμουν αν ο έρωτας μου με την θάλασσα δεν ήταν αμοιβαίος κι αυτή άρχισε να φουσκώνει, να φουσκώνει, κύμα το κύμα να φτάσει τα πόδια μου, να μου πει το «καλώς ήρθες, αγαπημένη» σε έναν μεγάλο ερωτικό.

Να ήμουν ένα μικρό σπουργίτι... Να με πατούσε ένα αμάξι...

Σακατεμένα σωθικά, κόντρα στον αβυσσαλέο άνεμο, τι κατάλαβα και με τον ασυμβιβασμό μου;

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει και ‘γω ‘χω μια γλώσσα και ένα χέρι.

Με τα μούτρα πνιγμένη σε θανατερή θλίψη, πινέλα και χρώματα κι ο κόσμος ομορφαίνει πάλι.

Από μικρή ήθελα να κοιμάμαι στο σκοτάδι, αλλά βλέπεις τελικά ζω σ’ αυτό. Αυγ 16

Πέθανε. «Μήπως δεν το 'ξερε; Κάποτε θα γινόταν κι αυτό." Αλλά αυτό το λέμε μόνο για το θάνατο των άλλων. Αυγ ‘16

Άλλωστε εγώ χαλάω την συμμετρία στις γεννήσεις των παιδιών της οικογενείας.

Βουτώντας στην καρδιά μου βρίσκω ένα μαχαίρι, γι’ αυτό θα ζωγραφίζω θάλασσα, να σκουριάσει.

Το σύστημα είναι χωνί. Μεγάλη είσοδος, μικρή έξοδος. Όποιος τα καταφέρει. Εκτός κι αν ρισκάρουμε άλλους δρόμους.

Η αδικία που πληγώνει, δαίμονας που περιμένει στο κρεβάτι.

Τώρα που ‘φύγαν και τα δάκρυα, είμαι εντελώς μόνη.

Γράφω. Ζω.

Ίσως παράδεισος είναι, να μην νιώθει πληγωμένος κανένας άνθρωπος από άλλον.

Μ’ αρέσουν τα ερείπια. Ίσως για αυτό επιστρέφω στην αγάπη που ‘χα πάρει.

Ανασφάλιστοι στην νιότη μας, παλεύεται. Με την ανασφάλεια μας τι γίνεται;

Και πώς ήρθαμε; Μ’ ένα άγνωστο μέσα και ένα σώμα, γυμνό, μωρουδιακό και ό,τι χρειάζεται για να εξελιχθεί σε μεγάλο άνθρωπο. Κατά τ’ άλλα εκτεθειμένοι σε πολύ ψέμα.

Δεν ξέρω πότε έσπασε η καρδιά μου κι από τότε λειτουργεί σπασμένη. Ίσως κάπως έτσι κάποια στιγμή να την δω ανακαινισμένη και να μην ξέρω από πού μου ήρθε.

Είμαι ευχαριστημένη τουλάχιστον, που δεν είμαι χαρακτήρας σε θεατρικό έργο, γιατί εκεί που θα πήγαιναν να διορθωθούν όλα, εγώ θα είχα πάρει το φαρμάκι. Αν, τέλος πάντων, δεν είμαι...

Δες τα. Τα ρολόγια συμφωνούν! Δεν έχουν τρελαθεί; Μάλλον τρελάθηκα εγώ. Μα δυο;

Θα αντέξεις τις ψηλές συχνότητες και το μπλα-μπλα της; Θα πληρώσεις ακριβά που δεν αγάπησε την φωνή μου.

Τα ίδια τραγούδια έχουν εντελώς άλλα χρώματα τώρα. Τόσο μουντά!

Όποιος αφήνει την φωλιά, γυρίζει σαν τον κλέφτη

κι όποιος αγάπη πρόδωσε αγάπη δεν του πρέπει.

Όποιος καρδιά ελάβωσε και κάνει πως δεν ξέρει,

σ' άλλη καρδιά θα 'χει εύκολο το δίκοπο μαχαίρι.

Όποιος αγάπη δέχεται 'κείνου που 'χει προδώσει,

απάτη το αντίτιμο που θα 'χει να πληρώσει.

Όποιος απ' όποιον πρόδωσε θαρρεί θα βρει αγάπη,

γυρεύει τριαντάφυλλα και τρέχει στον χασάπη.

24.916

Το ψέμα τούτης της ζωής δεν πρέπει να μισήσεις,

θα ‘ναι φορές που μόνο αυτό, θα σε κρατά να ζήσεις.

 

Και την ψυχή την κάνει ο πόνος, όπως το λευκό λεπτό κέντημα, που έκανε η θεία μου με το τσιγκελάκι.

28.9.16

 

Όλα πρόβλημα είναι, απλά διάλεξε πιο θες.

 

Είχε τα μάτια της δεκατέσσερα, δεκατέσσερις φορές είδε τον θάνατό της.

 

Δεν με θυμάμαι να μην μου χρειάζεται υπομονή.

 

Σαν κατάρα πέρασαν τρία χρόνια από πάνω μου, μόνο το ρολόι όποτε το κοιτούσα έλεγε 11:11 θυμίζοντας μου την μέρα που γεννήθηκα, πράγμα για το οποίο ακόμα μετανιωμένη θα ‘μουν, αν ήταν επιλογή μου, και ότι κάποιος μπορεί να μ΄αγαπά , όχι πως πιστεύω χαζές δεισιδαιμονίες, μόνο φλούδες ελπίδες αποφλοιώνω σιγά-σιγά , μια λέξη ακόμα αμαυρώθηκε. 3.10.16

 

Όπως μας πέταξε έξω η μήτρα και μας είπε «ζήσε» και ρωτήσαμε «πώς» και μας είπε «αλλιώς» 6.10.16

 

Όνειρα φτιαγμένα από το τίποτα, από μια φράση, από βλέμμα άυλο, ή από φαντασία καθάρια. Κι όμως από αυτό το τίποτα ζουν μερικοί. Θεσσαλονίκη-Κιλκίς Οκτ ‘16

Καλάμι, που ‘χει σπάσει, είμαι. Δένω το κομμένο κομμάτι, αλλά πάλι πέφτει. Μάλλον πρέπει να μάθω να μεγαλώνω. 22.10.16

Όλοι έχουμε υπάρξει τραγικά πρόσωπα κι όλοι έχουμε συντελέσει στην τραγωδία κάποιου άλλου. «Κανείς, κανείς δεν φταίει».

Στο κάτω-κάτω τα δάκρυα διώχνουν ένα άντρα, που δεν ξέρει να αγαπά. Αν μπορεί να λέγεται άντρας ένας τέτοιος...

Τα φυλλοβόλα το φθινόπωρο έχουν το θράσος, πορτοκαλί, κόκκινο και κίτρινο, λαμπαδιάζουν, με τα χρώματα της φωτιάς αγνοούν το θάνατο. Μα αυτός θα δείξει την πυγμή του, θα τα σαρώσει όλα, θα τα χάσουν όλα, θα απογυμνωθούν, εκτεθειμένα σε καταιγίδες, βοριάδες, χιόνια, με τίποτα για να τα προφυλάξει. Τίποτα. Μα εκεί στο τίποτα, θα βρει η άνοιξη για να 'ρθει να δημιουργήσει λευκό, ροζ, μοβ, νεαρό πρασινάκι.

Τα αειθαλή δεν παίρνουν τέτοια ρίσκα. Μπορεί να έριξαν ένα ειρωνικό βλέμμα στην γύμνια των φυλλοβόλων, μπορεί να ένιωσαν δικαιωμένα που δεν παρασύρθηκαν στην μεταμόρφωση του φθινοπώρου, όμως σαν ήρθε η άνοιξη, μετάνιωσαν κι αυτά κι ίσως κρυφοζηλέψαν...

- Είμαστε αειθαλή, είμαστε φυλλοβόλα. Άνοιξη έλα!

Θεσσαλονίκη-Άρτα 6.11.16

Έρωτα σε μισώ. Είσαι παλιόπαιδο που χτυπά κουδούνια κι ύστερα φεύγει. Είσαι ταχυδρόμος που αφήνει γράμματα, ωραίους φακέλους, άδειους. Πας και τρυπώνεις εκεί που σε διώχνουν, φεύγεις από όπου σε καλούν. Είσαι ένα σκατόπαιδο καταραμένο. 17.11.16

Φυσικά και έχω εμπάθεια! Με δολοφόνησαν. Τώρα χτίζουν την ζωή τους, ενώ εμένα φαίνεται να με ‘χει ξεχάσει κι ο Θεός, που έλεγα χθες πως μας γουστάρει έτσι κι αλλιώς. Πάλι νιώθω αδικημένη από γονέα. Αντί να θέλω να φτιάξετε τους εαυτούς σας μέσα από την σχέση, αντί τουλάχιστον να μην με ενδιαφέρει... Ήταν ανάγκη, γαμώ την τραγωδία μου, να μου καταστρέψει και την φιλία μου; Δεν με ενδιαφέρει! Δεν με ενδιαφέρει! Έχω αλλάξει ριζικά και αυτή η αλλαγή έπρεπε να γίνει, γαμώτο! 4.12.16

Την μισή ζωή μου μετανιώνω για όσα πεσιμιστικά έχω γράψει και την άλλη μισή για όσα αισιόδοξα. 4.12.16

Αν όλο αυτόν τον πόνο τον ζω, για να τον διαβάζουν άλλοι αύριο και να συγκινούνται, αυτό είναι αδικό! Πολύ αδικό!

Αντιφατικό το πόσο δυναμική και ευαίσθητη είμαι ταυτόχρονα, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί είμαι πληγωμένη και έχω ξεπεράσει τις πληγές μου ταυτόχρονα.

Ο Ντοστογιέφσκι είχε ζήσει το χρόνο της αναμονής για την εκτέλεση του μια φορά, πράγμα συγκρίσιμο με το άθροισμα των χρόνων αναμονής που έχουμε ζήσει εμείς πριν από τις εξετάσεις.

Θα σας εξηγήσω πώς έγινε. Γεννήσαμε θηλυκό, τον παππού τον λένε Σπύρο, τι να γίνει, το βγάλαμε Σπυριδούλα. Γεννήθηκε το δεύτερο παιδί, ήταν αγόρι. Βγάλαμε το όνομα του παππού κανονικά. Σαν ήρθε και το τρίτο παιδί, από κεκτημένη ταχύτητα και από το φόβο μην και δεν βγει το όνομα του παππού, το βγάλαμε κι αυτό Σπύρο.

Στην άμμο είναι που χτίζουμε, το ξέρουμε, στην άμμο θα χτίζουμε και θα ξαναχτίζουμε και πάλι απ’ την αρχή, έτσι τα χέρια μας θα ξέρουν στην ευκαιρία του ξύλου. 13.12.16

Αγαπημένο μου 2017,

Θα ήθελα να σου γνωστοποιήσω ότι είμαι έτοιμη. Έτοιμη και διατεθειμένη για την καλύτερη χρονιά της ζωής μου. Μπορείς να μου χαρίσεις απλόχερα όσες χαρές θελήσεις, θα το αντέξω και δεν θα δυσανασχετήσω καθόλου, όσο για αχαριστία; Θα προσπαθήσω να δείξω. Οι λύπες δαπανήθηκαν, εκπληρώθηκαν όλες. Είμαι έτοιμη ’17 μου, χαρές, χαρές, χαρές.

Υ.Γ. Χρόνε εμπιστέψου με, με ξέρεις εσύ, φάγαμε ψωμί και αλάτι μαζί.

Η τέχνη ζωντανεύει κάτι μέσα μου, την ίδια στιγμή που κάτι άλλο καταρρέει. 17.12.16

Άλλες γιαγιάδες ζητούν πως και πως ακροατήριο να επαναλάβουν περιστατικά από την ζωή τους,

από άλλες ζητείται συνέντευξη για την ζωή και το έργο τους στο κρατικό ραδιόφωνο,

άλλες πάλι δεν αποζητούν και δεν τους ζητείται να μιλήσουν, δεν τις ξέρουν, αλλά αν τις δεις, απλά χαμογελούν, απλά ακτινοβολούν.

Αγ. Κων/νος 28.12.16

Και οδηγός του, όχι ο Χριστός, όπως ήθελε να νομίζει, αλλά εκείνος ο σκληρός, με καρδιά εφήβου, που δεν ξέρει να αγαπά παρά τους δικούς του ανθρώπους, κατά τα άλλα πνευματικός. Αν ήμουν λιγότερο τυφλή, θα είχα δει πώς δεν ήταν παρά ένα παιδί, ανίκανο να αφήσει το χέρι του μπαμπά, έτσω για ένα βήμα.