Σε πραγματικό χρόνο

2016-07-06 20:54

Είναι σκοτάδι τριγύρω, το φως πέφτει μόνο πάνω στο πρόσωπο της Φωτεινής την στιγμή, που αρχίζει να μιλάει. Η κοπέλα φορά μακρύ απλό νυχτικό.

Φωτεινή: Αύριο θα είναι μια καινούργια ημέρα... Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, ο ήλιος ανατέλλει, περνά από το μέσο τ’ ουρανού και γέρνει προς την δύση. Ακολουθεί ένα διάστημα νύχτας, όμως έρχεται η στιγμή που ανατέλλει και πάλι. Σας διαβεβαιώ. Πάντα συμβαίνει αυτό. Το ‘χω παρατηρήσει. Μάλιστα, για να έχω χειροπιαστές αποδείξεις, γιατί υπάρχουν και οι δύσπιστοι, καταγράφω την ώρα της ανατολής και της δύσης κάθε μέρα σ’ αυτό εδώ το χαρτί... Μα αν δεν πιστεύετε εμένα, γιατί δεν ρωτάτε το ηλιοτρόπιο, που σαν δίχρονο παιδί δεν αφήνει τον ήλιο από τα μάτια του; Έτσι έχουμε ελπίδα. Πάντα έρχεται η ανατολή.

Κατήγορος(ακούγεται μόνο η φωνή του):Η ερώτηση που τέθηκε στην κατηγορούμενη είναι πολύ σαφής. Παρακαλούμε να απαντήσει στην ερώτηση.

Φωτεινή: (φως στο πρόσωπό της, αναβοσβήνει) Ο φασισμός. Μα τι έλεγα; Δεν μιλούσα εγώ για φασισμό... Ω, μην με διακόπτετε! (σταματά το αναβόσβησμα) Χάνω την ροή των σκέψεων μου! Είδατε τι κάνατε τώρα; Πώς είναι δυνατόν να μιλά κανείς για τον ήλιο και τα ηλιοτρόπια και έπειτα να μιλά για... για τον φασισμό; Χαλάει όλο το οικοδόμημα... Υπάρχει βέβαια σχέση μεταξύ τους. Αρνητική. Ο φασισμός είναι η έλλειψη ηλίου.

Έχετε δίκιο. Άλλοτε εμφανίστηκε με στενό μουστάκι και περιβραχιόνιο στο μπράτσο, κι έπειτα με άλλη μορφή. Όπως ο ηθοποιός δανείζει το σώμα του στον χαρακτήρα που ενσαρκώνει, έτσι κι ο φασισμός βρίσκει ένα σώμα να τον αφήσει να ενσαρκωθεί...

Κατήγορος: (ακούγεται μόνο η φωνή του):Συγκεντρωθείτε! Μακρηγορείτε. Η ερώτηση που τέθηκε, δεν έχει να κάνει με κάτι τέτοιο!

Φωτεινή: Μήπως η επιβολή της αγοράς του πτυχίου σε πάπυρο, ως προϋπόθεση για να ορκιστεί ένας φοιτητής οικονομικής επιστήμης στο "παμάκ", πράγμα προαιρετικό στις υπόλοιπες σχολές, δεν είναι μια μικρογραφία αυτού ή ένας εκπεσών προάγγελος του; Μήπως η επιβολή φόρου στην πρώτη κατοικία στους λογαριασμούς της δεη, δεν είναι θέσπισή του; Ή θεωρείται δευτερεύουσα η ανάγκη στέγης και ηλεκτροδότησης;

Κατήγορος: Όλα αυτά δεν μας αφορούν! Δεν καταλαβαίνετε;

Φωτεινή: Να όμως που υπάρχει κάτι το οποίο δεν σκεφτήκατε! Θα πλήρωνε ποτέ κανείς φόρο για μια κατοικία που δεν είναι δικιά του; Όποιος πλήρωσε τον φόρο, τον πλήρωσε, γιατί είναι η κατοικία του. Η στέγη του. Δικιά του. Ορίστε. Ορίστε η απόδειξη. Για εσάς που ζητάτε αποδείξεις!

Κατήγορος (μόνο φωνή) : Δεν ρωτηθήκατε αυτό κυρία μου! Απαντήστε στην ερώτηση!

Φωτεινή: (δεν ξέρει που είναι ο κατήγορος της, δεν τον βλέπει) Ποια ερώτηση;

Κατήγορος: (μόνο φωνή) Την έχω πει τόσες φορές! Η ερώτηση είναι απλή και ξεκάθαρη: «Εσείς ήσασταν αυτή που έβαλε φωτιά στην περιουσία της dreamway

 Φωτεινή: Φωτιά! (Γελάει) Φωτιά! (σοβαρεύει) Ξέρετε ποιος έδωσε στους ανθρώπους την φωτιά;

Κατήγορος: Ξέρουμε...

Φωτεινή: Πλήρωσε ακριβά το τίμημα! Σκεφτείτε, όχι μόνο δεν πληρώθηκε για την προσφορά, ήταν ο ίδιος που πλήρωσε. Το κοράκι ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε τα σωθικά. Μετά αυτά ξαναγίνονταν και ερχόταν πάλι το κοράκι. Όπως η νύχτα.

Κατήγορος: Να σας θυμίσω ότι δεν βρισκόμαστε σε σεμινάριο φιλοσοφίας, μυθολογίας ή...

 Φωτεινή: Ο νόμος και μάλιστα θεού, δεν τον εμπόδισε να κάνει το καλό στο οποίο τον έσπρωχνε η καρδιά του.

Κατήγορος: ...ή επίδειξης γνώσεων!

Φωτεινή: Ο φασισμός, λοιπόν, επιβάλλει νόμους.

Κατήγορος: Σιωπή! Αρκετά!

Φωτεινή: Αίμα, που έχουμε την συνήθεια να το ονομάζουμε ηρωικό...

Κατήγορος: Δεν επιτρέπεται...

Φωτεινή: ...θυσιάζεται και τους αλλάζει...

Κατήγορος: Αυτό είναι άνευ...

Φωτεινή: ...τους μεταλλάσσει σε δικαιότερους...

Κατήγορος: Άνευ ποταμών!

Φωτεινή: Επανέρχεται το φως, όπως ο ήλιος.

Κατήγορος: (είναι στο μισοσκόταδο, φοράει μαύρα, φαίνεται μόνο η σιλουέτα του και οι κινήσεις του) Η κατηγορούμενη να αφήσει το παραλήρημα! Να απαντήσει στην ερώτηση! Γιατί έβαλε την φωτιά στην περιουσία της dreamway;

Φωτεινή: Δεν είπα ποτέ ότι έβαλα εγώ την φωτιά! ...Kαι σας παρακαλώ πολύ, να μην με διακόπτετε, γίνεστε αναιδής!

Κατήγορος: Φεύγετε από το θέμα. Μιλάτε για θεούς, προμήθεους και ήλιους... Όλα αυτά δεν μας αφορούν!

Φωτεινή: Το κτίριο ούρλιαζε! Μάτωσε την καρδιά μου!

Κατήγορος: Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα ωφεληθείτε από το να περάσετε για τρελή;

Φωτεινή: Δεν ήθελε να το βάψετε γκρι! Βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση! Δεν άντεχα να ακούω τους λυγμούς του. «Τώρα κάνουν άλλοι κουμάντο» του είχα πει...

Κατήγορος: Λοιπόν, ομολογείτε! Εσείς βάλατε φωτιά στο κτίριο, επειδή βαφόταν γκρι.

Φωτεινή: Δεν ομολόγησα τίποτα!

Κατήγορος: Τι γυρεύατε απέναντι από το σπίτι, την ώρα της πυρκαγιάς;

Φωτεινή: Ποιος το λέει αυτό; Πώς το ξέρετε;

Κατήγορος: Έχουμε αποδείξεις!

Φωτεινή: Να τες πάλι οι αποδείξεις... ήμουν η μόνη που βρέθηκα εκεί εκείνη την ώρα;

Κατήγορος: Όχι, βέβαια, αλλά εσείς ήσασταν η προηγούμενη... (σταματά, πήγε να πει κάτι για το οποίο το μετάνιωσε)

Φωτεινή: Τι; Πείτε, λοιπόν. Τι ήμουνα;

Κατήγορος: Εσείς βρεθήκατε η κύρια ύποπτος...

Φωτεινή: Γιατί δεν λέτε τι ήμουν; Φοβάστε! Τι φοβάστε; (γελάει) Τους δημοσιογράφους; Το ακροατήριο; Δεν θέλετε να μιλήσετε μπροστά τους;

Κατήγορος: Δεν ξέρετε τι λέτε!

Φωτεινή: Οι δημοσιογράφοι δεν είναι πάντα με το μέρος του νόμου. Καμιά φορά γίνονται Προμηθείς. Ή όπως τέλος πάντων θα μπορούσε να ειπωθεί. (Το φως σβήνει, όταν ανάβει η Φωτεινή κρατά μια γλάστρα με ένα γεράνι, την κοιτά και απορεί και η ίδια πώς βρέθηκε στα χέρια της. Όπως στα όνειρα μας που ξαφνικά ο τόπος ή αυτά που φοράμε αλλάζουν και μας δημιουργεί μια σύγχυση)

Κατήγορος: Παραλογίζεται, κύριε δικαστή! Πώς το επιτρέπετε αυτό; Είναι τρελή! Πώς της επιτρέπετε να παρουσιάζετε ενώπιον του δικαστηρίου με μια γλάστρα;

Φωτεινή: Δεν τρέφω αυταπάτες. Ένα γεράνι, όπως ένα γαρίφαλο συνοδευόμενο από ένα χαμόγελο, δεν είναι αρκετά για αθώωση, ή έστω για ελάφρυνση της ποινής. Τα μαθήματα για ελευθερία τα πληρώνει, ο ίδιος που τα παραδίδει.

Κατήγορος: Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με εμάς.

Φωτεινή: Η ελευθερία χάνεται και ξαναποκτιέται και ξαναχάνεται, όπως και η ευτυχία, όπως και η αγάπη... όπως και ο ήλιος...

Κατήγορος: Αφήστε τις φλυαρίες! Πείτε! Γιατί κάψατε το κτίριο;

Φωτεινή: Το σπίτι μου; Θα έκαιγα το σπίτι μου; Δεν είστε σοβαροί!

Κατήγορος: Το κτίριο αποτελεί περιουσία της dreamway.

(η κοπέλα βγάζει λογαριασμούς της δεη)

Φωτεινή: Κι όμως! Να που έχω και ‘γω τις αποδείξεις μου! Ορίστε βλέπετε; Έχω πληρώσει. Έχω πληρώσει τον φόρο της κατοικίας μου! Είναι το σπίτι μου! Θα πλήρωνε κανείς για το σπίτι κάποιου άλλου; Έχω αποδείξεις!

Κατήγορος: Η ιδιοκτησία περνάει από χέρι σε χέρι, ανάλογα τις περιστ...

Φωτεινή: Σιωπή! (φωνάζει, σταματά, κλαίει) Εδώ ήρθαμε για να αποδώσουμε δικαιοσύνη ή για να τελέσουμε μια δίκη; Βέβαια. Ξέχασα. Υπόθεσή μας είναι το ποιος έκαψε το σπίτι και όχι ποιανού είναι. Ποιός το αγάπησε, από ποιανού τα χέρια τ΄αρπάξανε...

Κατήγορος: (φωνάζει) Κύριε δικαστή, δεν βλέπετε τι γίνεται εδώ; Δεν σέβεται την δίκη! Επιτέλους, πάρτε θέση! Αλλιώς θα πάρω εγώ την δική σας! Δεν απαντάτε, ε; (σβήνουν τα φώτα, όταν ανάβουν ο κατήγορος έχει πάρει την θέση του δικαστή, όπως στα όνειρα αστραπιαία μπορεί να βρεθούμε από ένα μέρος σε ένα άλλο ή από ένα ρόλο σε ένα άλλο. ) 

Κατήγορος (από την θέση του δικαστή, τώρα έχει ύφος ανάλογο) : Η ζωή σου ήταν μια χαρά! Δούλευες...

Φωτεινή: ...σε κάτι που μισούσα.

Κατήγορος: σε ένα ίντερνετ καφέ. Είχες στην διάθεση σου 480 ευρώ το μήνα... Δεν ήσουν ευχαριστημένη;

Φωτεινή: Ήταν μόνο για να τα βγάλω πέρα...

Κατήγορος: Τα έβγαζες μια χαρά πέρα! Πλήρωνες το νοίκι, πλήρωνες τους λογαριασμούς, το φαγητό, την ένδυση και τις εξόδους σου. Φυσιολογική ζωή...

Φωτεινή: Καθόλου! Ανυπόφορη!

Κατήγορος: Γι’αυτό επιστρέφοντας σπίτι, άλλαζες δρόμο... Για να περάσεις από μπροστά του. Νόμιζες πως μπορείς να αλλάξεις την μίζερη ζωή σου;

Φωτεινή: Αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ...

Κατήγορος: Ήταν τα μεγάλα πορτοπαράθυρα με τα ξύλινα πατζούρια στα μπαλκόνια του; Το ψηλό ταβάνι, τα κεραμίδια, τα ακρωτήρια με τα μικρά αετώματα; Τι σε τράβηξε σε αυτό;

Φωτεινή: Το ήταν αφημένο στην φθορά. Ανήμπορο να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Κατήγορος: Χωρίς να σου έχει δώσει κανένας το δικαίωμα, σκαρφάλωσες τα κάγκελα και πήδησες στην αυλή του. Δεν σε έφτασε αυτό... Έσπρωξες την πόρτα του υπογείου, που ήταν κλεισμένη με λουκέτο και μπήκες από την χαραμάδα που κατάφερες...

Φωτεινή: (έχει ζωντάνια, περηφάνια) το υπόγειο ενωνόταν με το υπόλοιπο σπίτι με μια γυριστή σκάλα. Ανέβηκα με ενθουσιασμό τα σανίδια που έτριζαν. Με καλούσε, το ένιωθα!

Κατήγορος: Αηδίες! Ηλιθιότητα, αυτό ήταν όλο! Μπορούσες να φτιάξεις την ζωή σου. Για παράδειγμα, μπορούσες να μην είσαι τόσο αρνητική στα τρυφερά αισθήματα του αφεντικού σου... Αντί για αυτό εσύ οργάνωνες να μετακομίσεις σε ένα παλιόσπιτο...

Φωτεινή: Αυτό είναι αλήθεια. Η φαεινή ιδέα είχε καρφωθεί στο μυαλό μου. Αν άφηνα το νοίκι και έδινα αυτά τα χρήματα για αυτό το σπίτι; Μήνα το μήνα δεν θα ερχόταν η αποκατάσταση; Ω, θα ήταν τέλεια! Να έμενα μέσα του!

Κατήγορος: Είχα προσπαθήσει να σε προειδοποιήσω: « Είσαι ονειροπόλα! Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!» Όμως όχι δεν τα κατάφερα. Εσύ πήγες και ρωτούσες στην γειτονιά αν ήξεραν σε ποιον ανήκει...

Φωτεινή: Την πρώτη νύχτα κοιμήθηκα εκεί σε sleeping bag. Τα φαντάσματα του δεν με ενόχλησαν. Ένιωσα καλοδεχούμενη. Πήγα και το μαξιλάρι μου εκεί.

Κατήγορος: Έφτασες στο σημείο να καλέσεις και υδραυλικό! Τι στο καλό έπαθε; Τα μάτια σου τον πλάνεψαν και δεν ρώτησε τι γυρεύεις εκεί; Δεν αρνήθηκε να προσφέρει την υπηρεσία του. Δεν κάλεσε τις αρχές.

Φωτεινή: Αρχές Μαΐου, αν θυμάμαι καλά, ήταν τότε. Είχε πολλή δουλειά και το κόστος μεγάλο. Αντικαταστάθηκαν ένα σωρό σωλήνες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο... Ιούλιος μπήκε να τελειώσει.

Κατήγορος: Έτσι η κατηγορούμενη μας κατάντησε να πληρώνει τον υδραυλικό και τα λοιπά έξοδα, αλλά όχι το ενοίκιο στο σπίτι της. Είχες μια σίγουρη στέγη και την άφηνες για ένα ερείπιο!

Φωτεινή: Πρώτα μετέφερα τα μικρά πράγματα, έπειτα ξεθάρρεψα και με τα μεγάλα... Μετακόμισα! Ένα όνειρο είχε ξεκινήσει για εμένα να γίνεται αληθινό! Πόρτα ασφαλείας μπορεί να μην είχα. Ούτε καν ρεύμα. Είχα όμως ένα απίστευτο ενθουσιασμό, ένα πάθος.

Κατήγορος: Ηρέμησε. Καταπάτηση ξένης περιουσίας αυτό είχες κάνει... Μην ενθουσιάζεσαι. Το ακροατήριο σου έχει φύγει και δημοσιογράφος ούτε για δείγμα... Ο ρομαντισμός σου δεν έχει πέραση...

Φωτεινή: Σκασμός! Ηλίθιε! Τι ξέρεις εσύ;

Κατήγορος: Βρίζεις! Έβρισες στην αίθουσα του...

Φωτεινή: Η καταιγίδα του Νοέμβρη ήταν η αρχή της καταστροφής! Όχι, ο πρώτος Νοέμβριος ήταν καλός μαζί μου. Και ο δεύτερος... Αν δεν κάνω λάθος, ο επόμενος Νοέμβριος ήταν εκείνος με την καταιγίδα και τον αέρα. Πήρε όλη την σκεπή, αφήνοντας με να κοιτώ, ό,τι δεν μπορούσα να επιδιορθώσω... Πώς να μαζέψω τόσα χρήματα για την αποκατάσταση του; Μα και άδεια πώς θα έπαιρνα, που το κτίριο ήταν διατηρητέο; Αντί να ρωτώ από εδώ και από εκεί τι μπορώ να κάνω, έπρεπε να αρχίσω να κοιτώ για ενοικιαστήρια. Ήταν φανερό, το κτίριο δεν με ήθελε πια... Προτιμούσε τις παλιές του ερωμένες, την φθορά και την μοναξιά. Το όνειρο είχε τελειώσει! Όμως δεν μπορούσα να το βλέπω να αυτοκαταστρέφεται...

Κατήγορος: Και εμπιστεύτηκες τον δημοτικό υπάλληλο; (γελάει) «Όλα γίνονται. Και στέγη από την αρχή και χαρτιά ιδιοκτησίας.  Το έχετε αναστήσει. Νομίζετε, εμείς δεν αναγνωρίζουμε την δουλειά που έχετε κάνεις για ένα στολίδι της πόλης μας; Και ρεύμα θα βάλουμε... Κι όλα αυτά με ένα τίποτα, με ένα μικρό δανειάκι από την συγκεκριμένη τράπεζα...»

Φωτεινή: Τα είχα υπολογίσει! Η αποπληρωμή ήταν κάθε μήνα για πέντε χρόνια όσο και το ενοίκιο που πλήρωνα παλιά... Τίποτα δεν θα άλλαζε στο βιωτικό μου επίπεδο... Όμως, μια στιγμή! Εσύ δεν ήσουν αυτός που μου έβαλε αυτές τις σκέψεις; Εσύ δεν προσπάθησες να με πείσεις να δεχθώ;

Κατήγορος: Η απόφαση ήταν δική σου.

Φωτεινή: Εσύ ήσουν! Η φωνή σου ήταν! Μόνο η όψη σου ήταν διαφορετική... Φορούσε το μανδύα της λογικής... Ήξερες; Εξηγήσου! Ήξερες πως θα επιβάλλουν φόρο στην πρώτη κατοικία; (πιάνει από κάτω τους λογαριασμούς της δεη) Ήξερες και με παρότρυνες να προχωρήσω; Αυτό ήταν για ‘μένα η καταστροφή! Δεν μπορούσα να ξεπληρώσω και το δάνειο και τον φόρο!

(Κλαίει) Η  dreamway αγόρασε το δάνειο μου. «Χρωστάς» είπαν «κατάσχεση περιουσίας» είπαν. Το γεράνι το έκλεψα το βράδυ...

Κατήγορος: Μα ακόμα δεν μας απάντησες! Γιατί έκαψες ένα σπίτι που, όπως λες, αγάπησες τόσο;

Φωτεινή: Η dreamway πέτυχε να συμφωνήσει μια καλή τιμή με τον οικονομολόγο Γιάννη Μορμό, τον πρώην υφυπουργό, που ήθελε να κάνει γραφεία του κόμματος. Μα όλα αυτά δεν έχουν τίποτα κακό. Εμένα θα μου ήταν αρκετό, αν είχαν δει κι αυτοί, αυτό που είχα δει εγώ. Θα μου ήταν αρκετό, αν έδειχναν σεβασμό... Αλλά γκρι;

Κατήγορος: Ποιο είναι το πρόβλημα σου με το γκρι;

Φωτεινή: Εκείνο όμως έσκουζε: «Αρνιέμαι να στεγάσω αυτούς που αφήνουν ανθρώπους χωρίς στέγη! Προτιμώ την φωτιά! Προτιμώ την φωτιά!» Με ικέτευε... Εγώ όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο... Δεν σταματούσε. Υπέκυψα. Ομολογώ. Μπορείτε να με καταδικάσετε και να λάβετε την αποζημίωση από την ασφαλιστική που τόσο επιθυμείτε.

Κατήγορος: Νόμιζες πως θα μπορέσεις να παρακάμψεις την ζωή, που σου έχουν επιβάλει; Νόμιζες πως μπορείς να έχεις ένα όνειρο, που παρεκκλίνει από τα καθιερωμένα; Πως θα μπορέσεις να αντισταθείς στον πλήρη συμβιβασμό; Έκανες λάθος! Από εδώ και πέρα θεωρείσαι επικίνδυνη! Απαγορεύεται για εσένα η έξοδος από την πραγματικότητα! Ακόμα και στον ύπνο σου, τα όνειρα απαγορεύονται! Αν τυχόν... επιβάλλεται να ξυπνήσεις αμέσως!

Η Φωτεινή κλαίει με λυγμούς. Σβήνει το φως. Ομοίωμα κατήγορου μπαίνει στην θέση του, ο κατήγορος φεύγει. Ανάβει το φως. Η Φωτεινή κοιμάται, βλέπει όνειρο χαμογελά, έπειτα γελά και... το ομοίωμα του κατήγορου διαλύεται. Από πίσω ακούγεται: «Ξύπνα, ξύπνα, ξύπνα...» Σβήνει το φως.

Όταν ανάβει, ένας φυλακισμένος συγγραφέας κοιμάται και ξυπνάει από το όνειρο.

Συγγραφέας: Πού βρίσκομαι; Ακόμα στην φυλακή... Να πάρει πάλι το ίδιο όνειρο είδα. Πάλι εκείνο το κορίτσι. Πάλι εκείνο το σπίτι που κάηκε. Πάλι εκείνος ο δικηγόρος... Κάθε μέρα το ίδιο όνειρο... με μικρές παραλλαγές. (παίρνει χαρτί και στυλό κι αρχίζει να γράφει) Θα το γράψω. Το ζητάει τόσο επίμονα. Μετά όμως θα μ’ αφήσεις στην ησυχία μου! Τ’ ακούς;

(μονολογεί) Βέβαια, είπαμε, η φυλακή είναι ένα καλό μέρος για ένα συγγραφέα... Έχει τα της επιβίωσης. Στέγη, τροφή, ένδυση, χαρτιά και μολύβια... Α, και μια γλάστρα με γεράνι... χωρίς λογαριασμούς,  χωρίς το κόστος του χρόνου, οκτάωρα εργασίας... άλλης εργασίας... δεν μιλώ για την συγγραφή, αφού αυτή δεν είναι αρκετή για να εξασφαλίσει τα αναγκαία της επιβίωσης.

Η φυλακή είναι ένα καλό μέρος για ένα συγγραφέα. Μα, για φαντάσου... εκεί έξω μπορεί να έχει έρθει η δικαιοσύνη! Ο κόσμος μπορεί να έχει αλλάξει! Κι όλα αυτά που γράφω να είναι ξεπερασμένα. Παλιομοδίτικα. Μπορεί να χύθηκε αίμα, αυτό που συνηθίζεται να λέγεται ηρωικό...

Λες να έρθουν να με ελευθερώσουν; Λες να μου πουν «Είσαι αθώος. Αξίζει να υπάρχεις για τα όνειρα σου... Αξίζει να υπάρχεις για τις ιστορίες σου. Μπορείς να ακολουθήσεις τον δικό σου δρόμο.» Κι εγώ; Τι θα κάνω έξω σε έναν καινούργιο κόσμο; (σκέφτεται) Αύριο όλα αυτά δεν θα ‘χουν σημασία! Αύριο θα ξημερώσει μια καινούργια ημέρα. (τσαλακώνει όσα έχει γράψει, τα σκίζει και τα πετάει)