Παραιτήθηκε ή ήταν παραιτημένη;

Το κεφάλι στον αέρα, ο λαιμός πάνω στο ξύλο. Οι παλμοί διπλάσιοι απ’ το κανονικό, οι φλέβες πεταγμένες έξω. Το τσεκούρι χάραξε την ημικυκλική πορεία του ως το ξύλο, διαμελίζοντας σώμα με κεφάλι, διαχωρίζοντας σώμα με ψυχή.

Η Ακυλίνα είχε φέρει τα χέρια της στα μάτια να μην βλέπει τα ματωμένα καρέ. Τα άνοιξε πάλι όταν άκουσε την ήρεμη συνομιλία της επόμενης σκηνής. Την έκλεισε την ταινία, πριν φτάσει στο τέλος της. «Αυτά δεν μας αφορούν πια. Άλλες εποχές εκείνες. Εμάς άλλα ζητήματα μας καίνε.»  

Άνοιξε τον κατάλογο. «Ζητείται βοηθός λογιστή… Προϋπηρεσία τρία χρόνια» «Ζητείται κοπέλα εμφανίσιμη με εμπειρία στο σέρβις και στην παραγωγή καφέ» «Ζητείται...»

- Καλή σας ημέρα! Για την αγγελία σας καλώ. Πώς; Όχι, δεν έχω. Τι στο καλό προϋπηρεσία θέλετε στο internet καφέ; Εντάξει, εντάξει, ευχαριστώ!

- Καλημέρα σας! Ενδιαφέρομαι για την αγγελία... Βρήκατε; Ευχαριστώ...

- Καλημέρα! Ενδιαφέρομαι για την θέση εργασίας που προσφέρετε... Ακυλίνα Ζωσιμά. Είκοσι τρία. Νομική. Ναι, έχω κάνει άσκηση. Όχι, δεν με κράτησαν. Στον Πειραιά. Έχω ανάγκη να μην κάθομαι. Έχω ανάγκη να έχω κάτι να κάνω, τα χρήματα δεν με νοιάζουν τόσο. 10:00 καλά είναι; Καλώς, θα είμαι εκεί. Ευχαριστώ πολύ!

Η μαύρη φούστα στενή. Η μπλε σίγουρα είναι πιο βολική. Κούμπωσε τα τελευταία κουμπιά του πουκαμισού της, έδεσε το λουράκι του λούστρινου παπουτσιού της, πέρασε το λουράκι της τσάντας στον ώμο. Χτύπησε το εισιτήριο στο αστικό. Κρατήθηκε από την χειρολαβή. Αγριοκοίταξε τον νεαρό, που παραχώρησε το εισιτήριο του σε άλλον επιβάτη κατεβαίνοντας στην στάση. 

Η Προϊσταμένη της Ακυλίνας:

- Καλημέρα κυρία Ζωσιμά! Χαίρομαι που σας βλέπω από κοντά. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η φωνή σας. Την θέλουμε γλυκιά, αλλά και σοβαρή, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Όχι, γλυκιά μου, εμείς δεν προωθούμε προϊόντα. Θα σας εξηγήσω αμέσως.  Έβγαλε ένα μάτσο χαρτιά από ένα φάκελο και της έδειξε:

- Ο κύριος Γιώργος. Ήθελε να ανοίξει ένα μαγαζί στο δικό του όνομα για τον γιό του. Πήρε τα χρήματα από εμάς, άνοιξε ένα υπέροχο κατάστημα υποδημάτων, το δουλεύει ο γιος του, όμως καθυστερεί στις δόσεις του... 

Η κυρία Τασούλα. Πήρε στεγαστικό, έφτιαξε το νοικοκυριό της, στέγασε τα παιδιά της, όμως την οφειλή της την έχει παραμελήσει. Εμείς οφείλουμε να τους υπενθυμίζουμε την υποχρέωση τους. Αυτό που θα έχετε να κάνετε εσείς είναι να καλείτε και να προτείνετε τρόπους αποπληρωμής... Όχι, ποσοστά! Θα έχετε σταθερό μισθό το μήνα... Εννοείται πως θα είστε ασφαλισμένη. Τι ρωτάτε; Η τράπεζα μας έχει σοβαρό πρόσωπο, σέβεται τους εργαζομένους της!

Η φίλη της Ακυλίνας σε κατάστημα ρούχων μετά τον πρώτο μισθό της δεύτερης:

- Θα το αγοράσεις κι αυτό; Δεν λέω, ωραίο είναι, αλλά δεν είναι λίγο ακριβό; Ξέρω ότι βρήκες δουλειά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χαλάς και όλα τα χρήματα που βγάζεις...

Ένας πελάτης μια μέρα δουλειάς:

- Μητέρα, είσαι εσύ; Γιατί έπαψες να μου τηλεφωνείς; Δεν απαντάς στα τηλεφωνήματά μου! Κάποιοι μου λένε πως πέθανες, αλλά εγώ δεν τους πιστεύω. Πώς; Ποια αποπληρωμή; Ποιο δάνειο; Μαμά, η φωνή σου έχει αλλάξει. Δεν λες πια πως μ’ αγαπάς, μιλάς για διακανονισμό... Μητέρα κλαις;

Την επόμενη ημέρα: 

- Έχω να καλέσω αυτά τα τηλέφωνα; Νομίζω πως αυτό το πήρα και χθες... Με συγχωρείται. Όχι, δεν ήθελα να σας κάνω καμία υπόδειξη. Συγγνώμη, δεν θα γίνει ξανά. 

- Καλησπέρα σας, κύριε Αντώνη! Κύριε Αντώνη σας καλώ από την τράπεζα... Όχι, κύριε Αντώνη, δεν είμαι η μητέρα σας. Δεν... δεν την ξέρω την μητέρα σας. Δεν σας άφησε, είμαι σίγουρη. Κύριε Αντώνη! Σας καλώ από την τράπεζα. Έχετε να πληρώσετε τέσσερις δόσεις ακόμα, σχεδόν φτάσατε στο τέλος, όμως το τελευταίο έτος, δεν έχετε πληρώσει καμία, αυτό δεν δείχνει προθυμία για συνεργασία... Καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορείτε να τα πληρώσετε μαζεμένα, για αυτό θα σας προτείνουμε... Αν είμαι ακόμα εδώ; Τόση ώρα που σας μιλούσα, δεν μ’ ακούγατε; Είχατε πάει να φέρετε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες; Κύριε Αντώνη, δεν είμαι η μητέρα... Αντίο Αντώνη...

- Με όλο το θάρρος, να σας πω κάτι; Αυτός ο κύριος Αντώνης, νομίζω πως δεν είναι καλά. Λέει πως είμαι η μητέρα του... Κι αν δεν το κάνει γι’ αυτό; Αν είναι στα αλήθεια τρελός; Εντάξει, εντάξει, θα συνεχίσω την δουλειά μου. Θα συνεχίσω να παίρνω τα τηλέφωνα που μου δίνετε εσείς!

Η φίλη της στο τηλέφωνο μετά την δουλειά:

- Έλα ρε τρελή! Τι ησυχία είναι αυτή; Ακυλίνα! Τι έχεις πάθει; Πάμε βόλτα; Δεν νιώθεις καλά; Τότε πάμε για ψώνια... Τον προηγούμενο μήνα δεν μπορούσαμε να σε πάρουμε απ’ τα μαγαζιά και τώρα δεν θες να ακούσεις; Μην μου πεις πως κάνεις έτσι για έναν πελάτη! Θυμάσαι την ταινία που είχαμε δει; «Μην δεθείς ποτέ με πελάτη! Αυτό θα τα καταστρέψει όλα!»

- Μα αυτές ήταν πόρνες... Το ξέρω πως το είπες για πλάκα. Μην μου μιλάς για ταινίες τώρα... 

Η Ακυλίνα κλαίει:

- Φοβάμαι μήπως έχω γίνει εκείνος ο δήμιος που εκτελούσε τις εντολές, που του έδιναν, χωρίς να τον ενδιαφέρει ποιος είναι ο καταδικασμένος... Ξέρω δεν έχει καμία σχέση αυτό που κάνω εγώ. Δεν κρατάω τσεκούρι, δεν διαμελίζω σε κομμάτια τα σώματα... 

Άλλη μέρα δουλειάς:

- Εκείνον τον κύριο Αντώνη, έχουμε πολύ καιρό να τον καλέσουμε... Το μόνο που θέλω να ξέρω: είναι καλά; 

Σε μια συνάδελφο:

- Πες μου, μίλησες εσύ μαζί του; Δεν ξέρω γιατί, αλλά θέλω να μάθω. Το σπίτι του είναι υποθηκευμένο και δεν δέχθηκε να κάνει διακανονισμό; Αν μου δώσεις τον αριθμό του, θα καλώ πέντε από τα δικά σου τηλέφωνα κάθε μέρα για ένα μήνα! Ευχαριστώ!

Ραντεβού με τον Αντώνη σε μικρό καφενεδάκι στον Πειραιά, δίπλα στην θάλασσα, την ημέρα που η Ακυλίνα είχε ρεπό:

- Θεέ και Κύριε!

- Έχεις εκπλαγεί;

- Είναι... Αυτό που βλέπω είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που είχα φανταστεί! 

- Τι είχες φανταστεί;

- Είσαι νέος... Είσαι ωραίος... Είσαι μια χαρά, κύριε(!) Αντώνη...

- Ναι, δεν είμαι τόσο μεγάλος, ούτε τρελός...

- Τότε γιατί;

- Δεν ξέρεις πόσο ενοχλητικό είναι να σε παίρνουν όλη την ώρα τηλέφωνο... Οφείλεις! Οφείλεις! Είσαι υποχρεωμένος. Είσαι χρεωμένος...

- Δεν είμαστε καλά! Χρησιμοποίησες τέτοιο τρόπο, για να αποφύγεις τις ευθύνες σου; Είσαι γουρούνι! Έτριξε τα δόντια της η Ακυλίνα.

- Σε παρακαλώ! Μην με αποκαλείς έτσι!

- Εγώ ανησύχησα πραγματικά για εσένα και εσύ με κορόιδεψες;

- Προτείνω να συστηθούμε για αρχή και να ξεχάσουμε όλα όσα προηγήθηκαν. Αντώνης.

- Ξέρεις πόσο καιρό έχω χάσει την ηρεμία μου εξαιτίας σου;

- Ξέρω πώς είναι να χάνεις την ηρεμία σου. Γι’ αυτό, κατάλαβε με, κάθε μέρα τηλέφωνα. Δεν ξέρεις πόσο σπαστικό είναι. Ένα καιρό, για να τα βγάλω πέρα, έψαχνα δουλειά. Έστελνα βιογραφικά όπου ζητούσαν, περίμενα να γίνει κάτι, ένα τηλέφωνο, να αρχίσω να εργάζομαι. Όμως πάντα η τράπεζα! Όποτε χτυπούσε το ρημάδι, εκείνη! Είχαν σπάσει τα νεύρα μου! Λίγο πριν τρελαθώ, αποφάσισα να το πάρω στην πλάκα. Άρχισα να τους κοροϊδεύω. Με βοήθησε, δεν μπορώ να πω. Με συγχωρείς.

- Έχεις μόνο τέσσερις δόσεις...

- Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν έχω δουλειά που να μου αποδίδει χρήματα.

- Πιο πριν τι έκανες; Πώς πλήρωσες τις προηγούμενες δόσεις;

- Οι γονείς μου πέθαναν σε αυτοκινητιστικό. Η ευθύνη ήταν του άλλου αμαξιού. Η αποζημίωση δεν έφτασε για όλο το χρέος, που μ’ άφησαν κληρονομιά...

- Λυπάμαι πολύ! Με συγχωρείς! Δεν μπορούσα να φανταστώ...

- Είσαι καλή κοπέλα. 

- Γιατί μου πρότεινες να βγούμε; Τι σκοπό έχεις; Δεν πιστεύω να νομίζεις πως εγώ μπορώ να ελαφρύνω την θέση σου...

- Είχες ωραία φωνή. Αυτό είναι όλο. Γέλασε ο Αντώνης.

- Αυτό μόνο.

- Ναι. Γιατί;

- Δεν καταλαβαίνω.

- Σου είπα, η ζωή μου έδειξε αυστηρό το πρόσωπο της, αν την έπαιρνα και εγώ στα σοβαρά, τώρα θα την είχα τελειώσει εγώ ο ίδιος. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να μην κωλώνω και να προχωράω. Να μην κωλώνω και να προχωράω... Είμαι μόνος, μου άρεσε η φωνή σου, σου είπα να βγούμε. Απλό.

- Εξωφρενικό! Αδυνατώ να σε καταλάβω. Πώς μπορεί να μην φοβάσαι για το σπίτι...

- Φοβήθηκα. Και τι μ’ αυτό. Την ηρεμία μου μόνο έχασα. Έψαξα για άλλη δουλειά, γιατί δουλειά είχα, είμαι γλύπτης, χρήματα δεν έβγαζα... Δουλειά που να πληρώνομαι δεν βρήκα...  Τον χρόνο μου έχανα. Τι να γίνει. Αν το πάρουν, θα το πάρουν. Εγώ θα συνεχίσω να υπάρχω. Θα βρω ένα υπόγειο να με καταχωνιάσω. Ή μπορεί και να προλάβω. 

- Τι;

- Να βγάλω λεφτά απ’ το μεράκι μου. Ο χρόνος που σταμάτησα δεν μου έκανε καλό. Χρειάζεται δουλειά. Επιμονή. Πολλή επιμονή. Κι αυτοί όλο με διέκοπταν με τα τηλεφωνήματά τους. 

- Δεν μπορείς να δουλέψεις κάπου λίγες ώρες, να βγάζεις λίγα χρήματα. Να πληρώνεις λίγο-λίγο, να εξασφαλίσεις το σπίτι;

- Μιλάς σαν υπάλληλος;

- Μιλώ από ενδιαφέρον.

- Αφού ενδιαφέρεσαι, μάθε πως δεν μπορώ να πουλώ το σώμα μου, τον νου, το πνεύμα μου για λίγα χρήματα. Δεν είμαι...

- Ζιγκολό;

- Δεν θα έλεγα αυτό, αλλά δεν έχεις κι άδικο...

Τελευταία ημέρα δουλειάς στην τράπεζα:

- Αφήνετε την δουλειά; Νομίζετε πως θα μπορέσετε να βρείτε τίποτα καλύτερο; Λογικευτείτε. Μπορεί αυτό που κάνετε τώρα να το βρίσκετε βαρετό ή ανούσιο, όμως σκεφτείτε ανοίγετε τον δρόμο για το αύριο. Δεν σας μιλήσαμε για την δυνατότητα προαγωγής; Αξίζετε κάτι καλύτερο; Ποια νομίζετε πώς είστε;

- Δεν είμαι παρά μια πόρνη, που έκανε το μεγαλύτερο λάθος, που μπορούσε να κάνει, απέκτησε συναισθήματα για έναν πελάτη της. Α, κι αν χρειαστείτε δικηγόρο, ορίστε η καρτούλα μου...  

Μαρία Χατζάκη, Σεπτέμβριος 2016, Θεσσαλονίκη