Ζωγραφική με μαρκαδόρους

Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί

που αλλάζαμε τα καπάκια στους μαρκαδόρους;

Παντρεύαμε τα διάφορα χρώματα μεταξύ τους.

Το βρίσκαμε ευχάριστο. Γελούσαμε.

Νομίζαμε ότι εμείς ήμασταν οι πρώτοι που το είχαμε σκεφτεί

πως είναι κάτι καινούργιο

μέχρι να έρθει καμιά σοβαρή θεία ή η μαμά

να μας πει "Τι είναι αυτά που κάνεις;"

και να μας βάλει να εφαρμόσουμε

το μπλε καπάκι στον μπλε μαρκαδόρο

το κόκκινο στον κόκκινο...

Όλα ομοιόμορφα, όλα κανονικά και μες στο νόμο...

Εσύ ανήκεις εκεί. Αυτός εκεί κι ο άλλος αλλού.

Μην κάνεις παρέα εκείνον, δεν μας ταιριάζει.

Μην μοιραστείς το χώμα σου με τον άλλο.

Έρχεται από αλλού.

Θυμάστε πώς κάναμε τις ζωγραφιές μας;

Ένα σπιτάκι πάντα και πάντα το ίδιο.

Έτσι μας έλεγαν πρέπει να το κάνεις.

Ένα τετράγωνο με ένα τρίγωνο από πάνω.

Θα το βάψεις κόκκινο το τρίγωνο. Είναι η σκεπή.

Θα βάλεις δυο μικρότερα τετράγωνα μες στο μεγάλο τετράγωνο. Είναι τα παράθυρα.

Μπλε.

Οριζόντιο ορθογώνιο. Καφέ. Η πόρτα.

Πάντα κλειστή.

Ήλιος στρογγυλός με ακτίνες, κίτρινος

ίδιος πάντα και μακριά μας

στον ουρανό κι αυτός μακριά μας.

Όλα ομοιόμορφα κατά την αντίληψή τους, όλα κανονικά και μες στο νόμο.

Ας χαρίζαμε αυτά τα σπίτια

σε όσους στερήθηκαν στέγης τουλάχιστον...

Θυμάστε πως έπρεπε

να έχουμε επιλέξει ένα χρώμα;

να το έχουμε ξεχωρίσει από τα άλλα

να το ονομάζουμε "αγαπημένο"

λες και δεν μπορούν να είναι όλα αγαπημένα μας...

λες και δεν έχει κάθε χρώμα δικαίωμα στην αγάπη μας...

λες και η αγάπη μπορεί να διαιρείται, να κομματιάζεται και να ιεραρχείται.

Κάπως έτσι μεγαλώσαμε.