σημειώσεις '15

Ζήτησε την τούρτα των γενεθλίων του

με ένα κεράκι μοναχό, φάρο

όμως σβηστό

στο «σοφός» στο γνωστό τραγουδάκι

με ένα σπίρτο άναψε την φλόγα.

Η σύγκριση φέρνει την σύγκρουση

και αυτή την σύνθλιψη.

Λόγια που ‘χα φυλάξει στο πουγκί μου.

Μόνο αντικείμενα, σαν θες να αγοράσεις κάτι, να συγκρινείς.

Την ιδιοκτησία σου με άλλου να μην.

Ανθρώπους όχι.

Την «τύχη» τους όχι.

Τους βαθμούς, την απόδοση, τις ικανότητες τους... αφήστε το, αυτό το κάναμε στην παιδική μας ηλικία.

«...εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.»

Παναγιά μου φύλαε! Ποιος θέλει;

Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να ήμουν γοργόνα

να ζω στο βυθό

να τον εξερευνώ

να μην αποχωρίζομαι με το νερό

και δεν σκεφτόμουν πως ίσως

δεν είχα όμοιους μου

πως θα ήμουν μόνη.

Το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε

μα εδώ στη στεριά...

Η ζωή, η ψεύτρα, με τιμώρησε.

Είχα την αυθάδεια να καλλιεργώ όνειρα.

Κι όμως παρέμεινα ξεροκέφαλη.

Μπορεί να μου δόθηκε η ζωή, μου δόθηκε όμως και η θάλασσα λύτρον αντί αυτής. 24.5.15

Να αγαπάς τον τόπο σου, καλό είναι.

Να ξεχωρίζεις τον τόπο σου; χμ... δεν έχει γίνει ακόμα κακό.

Να ξεχωρίζεις όμως τους ανθρώπους του τόπου σου; αυτό παραπάει!

Ζωή σε έχει φοβηθεί το μάτι μου.

Όχι, όχι δεν θα πάω! Δεν μπορώ!

Όμως θα πρέπει κάπου να είμαι.

Θα πρέπει κάπου να είμαι.

Δεν γίνεται να είμαι πουθενά;

Δεν μπορεί να φοβάται

όπως φοβάται ένας πολιτικός ή κάποτε ένας άρχοντας

μην πέσει το καθεστώς του

ένας χριστιανός για την πίστη του.

Ίσως αφήσω την ζωή να με λογοκρίνει.

Ως το τέλος του τραγουδιού

το δάκρυ θα έχει τρέξει

Υπήρξαν μεγάλες αποστάσεις

πολλών ειδών

μια σταθερή, πάνω στην γη δεν άλλαζε

κι άλλες που αυξομειώνονταν, μα όχι πια...

Έχε γειά

Το δάκρυ έχει κυλήσει

Μπορεί να αγαπά κανείς κι από απόσταση

Μπορεί να αγαπά κανείς χωρίς ίχνος κτήσης.

Ζητείται τέλος των δεινών

αν μ’ αυτό εξυπακούεται τέλος της ζωής

εξακολουθώ να επιμένω.

Τελικά το βιογραφικό μου

άρεσε μόνο σε εμένα

αν εξαιρέσω ότι σπούδασα οικονομικά

κι όλο αυτό εξαιτίας

της ενασχόλησης μου με την τέχνη

ζωγραφική, θέατρο, ποίηση,

κοπτική ραπτική, συγγραφή.

Κανείς άλλος δεν το εκτίμησε

ψάχνουν εργάτες.

Πώς νιώθουν τα δέντρα

για τα άλλα δέντρα που πέφτουν;

Δακρύζουν κι αυτά

ή καθόλου δεν νοιάζονται;

Πόσο μικροί φαίνονται τώρα άνθρωποι

που θεωρούσα «μεγάλους»

Πόσο άνθρωποι.

Μονάχα άνθρωποι.

Ζήτησα ένα φόρεμα να διαγράφει το σώμα.

Μου έφεραν ένα πολύ στενό, όμως δεν έγινε τίποτα.

Το σώμα εξακολουθούσε να υπάρχει.

Αφού ο Θεός μας έπλασε ελεύθερους,

ελεύθερη δεν αφήνει την επιλογή της οδού

να τον ακολουθήσουμε;

Ο ίδιος δεν δίνει την οδό;

Τι πετσοκόβονται όλοι να δείξουν, να καθοδηγήσουν;

Σε πειράζει να σ’ αγαπήσω;

Σε πειράζει να σε θέλω; μόνο εσένα.

Να ονειρεύομαι. Να σ’ ονειρεύομαι.

τα καλοκαίρια, τους χειμώνες μαζί σου

ακόμα και το χώρια σου για ‘σένα

για την αντάμωση σου

σε πειράζει;

13-8-15

Γέλασε. Γέλασε με την καρδιά της.

Τόσο που έκανε τον συνομιλητή της να νιώσει αμήχανα.

«Πού βρήκες το θάρρος;» την είχε ρωτήσει.

«Θα σου πω μια ιστορία.» απάντησε

«Ένας στρατιώτης έμαθε ότι πάντρεψαν την αρραβωνιαστικιά του, με την οποία ήταν ερωτευμένος. Τόση ήταν η θλίψη του που θέλησε να σκοτωθεί. Ένα βράδυ πήρε ένα άλογο και έφτασε έξω από το στρατόπεδο του αντιπάλου και άνοιξε «πυρ» εναντίον του. Τους σκότωσε όλους. Γύρισε ζωντανός. Τον έκαναν ήρωα. Πού βρήκες τόσο θάρρος, τον ρωτούσαν.»

Ερωτικό

«Πώς είναι έτσι αυτός; μπλε» αναρωτήθηκε εκείνη.

«Πώς είναι έτσι αυτή; κόκκινη» θαμπώθηκε αυτός.

Την θέλησε. Τον θέλησε.

Έσμιξαν και το πρωί ξύπνησαν αγκαλιασμένοι μοβ. Αυγ ‘15

Κι ο άνθρωπος δεν κατάλαβε πως με κάθε δέντρο που κόβει, κόβει και λίγο από την καρωτίδα του.

Μου είπαν. Ήρθαμε να σου πάρουμε την ζωή. Έσκυψα ταπεινά το κεφάλι, γιατί οι άλλοι ξέρουν πάντα καλύτερα από εμένα.

Ποιος να το πει, ποιος να το φανταστεί

σ’ αυτό το κορμί μπορεί να κατοικεί

μια ψυχή ποιήτρια

Και εμείς μιλάμε τόσο εύκολα

δίνουμε συμβουλές απλόχερα

τα ξέρουμε όλα! Τόσο απλά...

Δυο απορίες έχω Θεέ μου.

Πώς ζούνε οι άνθρωποι χωρίς εσένα;

Πώς ζούνε οι άνθρωποι με εσένα;

Μετέωρο το βήμα, χωρίς γνώση

γη θα βρει; θα πατήσει;

ή ολόκληρο το σώμα

θα ρίξει στο κενό;

Πόσες εβδομάδες, μήνες, χρόνια

Σκοτάδι

στην αναμονή

φως λίγο στοργή

πότε θα βρει η καρδιά μου

κάπου να ακουμπήσει;

Κι από τον φύλακα ποιος θα μας φυλάξει;

Ο έρωτας δεν είναι γλυκός

ανυπόφορος είναι

Η Σειρά

Παιδί:

Ηδονή, σύλληψη, πόνος, γέννα

Ποίημα:

Πόνος, γέννα, σύλληψη, ηδονή

Ανατροφοδότηση γης.

Μου φαίνεται σαν να θέλουν να με τιμωρήσουν. Γιατί; Διάλεξα την ζωή που θέλω να ζήσω. Γιατί; Επέλεξα να ζήσω.Για αυτό όλο μου κολλήουν τις διαδικασίες; Γι’ αυτό όλο σηκώνουν προσκόμματα;

Ένας πολλή αγάπη έλαβε

Άλλος την στερήθηκε

Ο ένας φοβήθηκε απέναντι στο θάνατο

Ο άλλος τον είχε κιόλας ποθήσει...

Οι φυσικοί νόμοι μας κρατάνε δεμένους στην γη. Υπάρχουν όμως μερικοί άνθρωποι που τους μελέτησαν για φτάσουν να τους υπερβούν. Και τα κατάφεραν!

Και πρόσφεραν σε όλη την ανθρωπότητα το έργο τους.

Αυτήν την υπέρβαση ζητώ στον έρωτα, αν είναι μόνο η φυσική έλξη, δεν γουστάρω... δεν γουστάρω την γη γενικά.

Τώρα πρέπει να αφήσω το στυλό. Φτάνει! Δεν έχω άλλο να γράψω. Δεν ξέρει ακόμα γιατί η καρδιά μου πονά. Δεν ξέρει γιατί ακόμα η καρδιά μου πονά...

Πικρή ζωή ποτισμένη με τραγικές ειρωνείες...

Έχεις καταλάβει τι γίνεται;

Θέλω να είμαι παιδί Σου

νιώθω ορφανή

Πιστεύω

Φοβάμαι

Ζητώ το φως

Κουράστηκα στην πεπατημένη

Αισθάνομαι προδομένη

Σκοτείνιασε

Πάει χρόνος

Κουράστηκαν τα μάτια μου στην ανίχνευση

Η καρδιά μου φτωχή

γυμνή, αδέσποτη

το μυαλό σε πλάνη

Την πίστη μην χάσω

να τροφοδοτείς

γιατί τότε δεν θα ‘χει μείνει τίποτα πια.

Ας είναι αυτή η τελευταία μέρα που σκοτώνομαι....